تو را با تمام وجودم دوست خواهم داشت حتی اگر بند بند وجودم را به آتش بكشند ... حتی اگر به جرم عشق تو و به گناه چشمانت ذره ذره دلم را بسوزانند ... دوستت خواهم داشت حتی اگر نخواهی ام ... حتی اگر بیازاری ام ... بیمارم بداری و خوارم كنی ... دوستت خواهم داشت زیرا كه راه دیگری برای زیستن ندارم تا نام تو بر لبانم نباشد دل شوق تپیدن ندارد و تا امید دیدار تو نباشد نفس میل رسیدن نمی كند ... ... ويران شدم چون خواستم تو ما ل من باشي ... تو را می جویم و نمی یابمت... مرا اسیر دل خود كرده اي ... چرا مرا به بلندترین قله ها بردی ... به شوق رساندی ام ... به شور ... به عشق ... و من پرت شدم از اوج دلت به زير قدمهایت ... رد شدی مثل نسیم اما نوازشگر نبودی ... ویران شدم و عجیب است ... چه كسی ویرانی از نسیم را تجربه كرده است ... تنها من و آن قاصدك غمگین كنار پنجره ... یكی از چشمهایم را به قاصدك هدیه می كنم تا درد مشترك را با هم بباریم! دوستت خواهم داشت ... حتی اگر تمام عمر قاصدك اشكهایش را از چشم من ببارد ... دوستت خواهم داشت حتی اگر همیشه منظره پنجره بارانی بماند ... هرچند می میرم اما كاش یكبار دیگر منظره عبورت را به تماشا می نشستم فقط یكبار دیگر از پیش چشمم ( نه چشمانم!) عبور كن ... مهم نیست ... به شكستن عادت دارم ... اصلا به تو كه فكر می كنم شكستگی ها پیوند می خورند ... هرچند كه چینی پیوند شده رونق ندارد اما دل كه دارد ... كاش جامی باشم به دستت مهم نیست كه بشكنم روزی ... كاش خاكی شوم به راهت ... مهم نیست كه تنها یكبار تجربه ام كنی ... كاش فقط یك لحظه دیگر با تو بودم ... فقط یك لحظه! كاش بودی ... كاش بودم ... چند سال دیگر٬ کسی به تو خواهد گفت و رازهای مرا برای تو بیان می کند٬ كاش بودم و صورت ماهت را ببينم من باز هم تو را با تمام وجودم دوست خواهم داشت ...